Kenny Dalglish - wielki, ale nie w Newcastle

Kenneth Mathieson Dalglish MBE (Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego) urodził się 4 marca 1951 roku w Glasgow w Szkocji. Dalglish dorastał kibicując zespołowi Rangersów. Dobrze znane są historię napastników, którzy zaczynali karierę na pozycji bramkarza. Tak samo było z Dalglishem, który dopiero w wieku 15 lat został przekwalifikowany na gracza w polu. Młody Szkot pragnął trafić do swojego ukochanego klubu, jednak żadna propozycja nie padła. Był na testach w West Ham United i Liverpoolu, ale dopiero w maju 1967 roku sięgnął po niego wielki klub... lokalny rywal Rangersów - Celtic Glasgow. Z pozyskaniem Kenny'ego wiąże się zabawna historia. Ówczesny manager Celticu Jock Stein wysłał swojego asystenta Seana Fallona do domu Dalglisha, aby porozmawiał z nim i jego rodzicami. Widząc Fallona w drzwiach Dalglish pobiegł szybko do swojego pokoju i jak szalony pozdzierał wszystkie plakaty jego idoli z dzieciństwa, zawodników Rangers.
Dalglishowi zajęło trzy lata, aby się zadomowić w pierwszym składzie Celticu. Do 1977 roku wystąpił w 321 meczach w barwach klubu z Glasgow strzelając 167 bramek. W sierpniu tego roku przeniósł się do Liverpoolu, miał zastąpić tam odchodzącego Kevina Keegana. Dalglish stał się legendą klubu. Wystąpił w 515 meczach strzelając 171 bramek. Dodając do tego 30 goli w 102 meczach w reprezentacji Szkocji daje to imponującą liczbę 368 bramek w 938 meczach w całej seniorskiej karierze Szkota.

W 1985 roku został grającym managerem klubu z miasta Beatlesów i już w tym samym sezonie zdobył podwójną koronę, zdobywając mistrzostwo Anglii i Puchar. W decydującym o mistrzostwie spotkaniu z Chelsea strzelił nawet bramkę, a Liverpool wygrał 1-0. W sezonie 1987-1988 klub mógł się pochwalić serią 37 meczów bez porażki. Na cztery kolejki przed końcem Liverpool zdobył tytuł mistrzowski, a tylko Wimbledon przeszkodził im zdobyć ponownie podwójną koronę w finale Pucharu Anglii. Jako piłkarz Dalglish był świadkiem dwóch tragedii na stadionach piłkarskich: w 1971 roku na Ibrox Park gdzie zginęło 66 kibiców, w 1985 roku na Stadionie Heysel, gdzie śmierć poniosło 39 kibiców Juventusu. Brał też udział w meczu na Hillsborough jako manager, gdzie 96 fanów Liverpoolu zmarło 15 kwietnia 1989 roku. Te wydarzenia odbiły się z całą pewnością na zdrowiu Dalglisha. Po zdobyciu trzech tytułów w pięciu sezonach jako manager Liverpoolu, jeszcze jako mistrz z 1990 roku zrezygnował z tej posady 21 stycznia 1991 roku.
Wrócił do piłki niedługo po wcześniejszej decyzji o rezygnacji, w październiku 1991 roku. Objął grające w Second Division Blackburn Rovers i poprowadził klub do awansu do Premiership. Pieniądze i ambicje Jacka Walkera plus wiedza Dalglisha pozwoliły pozyskać z Southampton Alana Shearera za rekordową wtedy kwotę 3,3 miliona funtów. W pierwszym sezonie w Premiership za kadencji Dalglisha Blackburn zajęło 4 miejsce, w następnym już drugie tuż za Manchesterem United. Kolejni zawodnicy, którzy chcieli grać pod wodzą Dalglisha to Tim Flowers i David Batty, a w 1994 roku sprowadził ponownie łamiąc transferowy rekord Chrisa Suttona z Norwich za 5 milionów funtów. Od początku pobytu w klubie Szkot wydał 27 milionów na wzmocnienie składu, postanowił zaatakować pierwszą pozycję w Premiership i udało się! Blackburn wygrywając w ostatnim meczu sezonu z West Ham United na Upton Park 2-1 po strzelonym w końcówce golu przez Redknappa zdobyło tytuł i miało zagrać w przyszłym sezonie w Lidze Mistrzów. 25 czerwca 1995 roku Kenny Dalglish odszedł ze stanowiska managera, awansował na dyrektora sportowego klubu.

Dnia 14 stycznia 1997 roku przejął stery w klubie Newcastle United, zastępując ponownie Kevina Keegana, tym razem na stanowisku managera. Miał do dyspozycji byłego podopiecznego, z którym zdobywał mistrzostwo Anglii w Blackburn, Alana Shearera. Nie zaczął najlepiej odpadając w 4. rundzie Pucharu Anglii i przegrywając 0-1 i 0-3 w Pucharze UEFA z Monaco. W lidze jednak szło lepiej i Newcastle zajęło dobre 2 miejsce. W przyszłym sezonie Newcastle radziło sobie fatalnie. Przez dużą część sezonu w zespole z powodu kontuzji nie mógł zagrać Alan Shearer. Klub z Tyneside zajął pechowe 13 miejsce w lidze, co prawda dotarł do finału Pucharu Anglii, jednak nie bez problemów remisując po drodze z klubem Stevenage. W finale uległ na stadionie Wembley Arsenalowi 0-2. W Lidze Mistrzów Newcastle United nie wyszło z grupy. Z tej edycji zapamiętamy jednak piękny mecz z FC Barcelona na St. James' Park wygrany 3-2 po trzech bramkach Tino Asprilli. Dalglish został na stanowisku managera do 27 sierpnia 1998 roku. Po 2 kolejkach sezonu 1998/1999 został zwolniony i zastąpiony przez Ruuda Gullita.

Po pobycie w północno-wschodniej Anglii Kenny Dalglish objął w czerwcu 1999 roku stanowisko dyrektora sportowego Celticu Glasgow. Zatrudnił na pozycji managera byłego podopiecznego z Liverpoolu Johna Barnesa. Niestety drużyna marzeń tworzona przez obu panów nie przetrwała długo i Dalglish opuścił klub. Był łączony z posadami w Preston North End w 2002, w Liverpoolu FC w 2004 i w reprezentacji Szkocji w tym samym roku. Do tej pory nie podjął się żadnego wyzwania.

• Osiągnięcia jako zawodnik:
• Klubowe:
• Mistrzostwo Szkocji 1972, 1973, 1974, 1977 (Celtic)
• Puchar Szkocji 1972, 1974, 1975, 1977 (Celtic)
• Puchar Ligi Szkockiej 1975 (Celtic)
• Mistrzostwo Anglii 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986 (Liverpool)
• Tarcza Dobroczynności 1977, 1979, 1980, 1982, 1986 (Liverpool)
• Puchar Ligi Angielskiej 1981, 1982, 1983, 1984 (Liverpool)
• Puchar Europy 1978, 1981, 1984 (Liverpool)
• Superpuchar Europy 1978 (Liverpool)

• Indywidualne:
• Piłkarz Roku według dziennikarzy piłkarskich 1979, 1983
• Piłkarz Roku według piłkarzy 1983

• Osiągnięcia jako manager:
• Mistrzostwo Anglii 1986, 1988, 1990 (Liverpool), 1995 (Blackburn)
• Puchar Anglii 1986, 1989 (Liverpool)
• Tarcza Dobroczynności 1987, 1989, 1990 (Liverpool)
• Puchar Ligi Szkockiej 2000 (Celtic)

• Nagrody:
• Manager Roku 1986, 1988, 1990, 1997

• W klubie Newcastle United:
• 14 styczeń 1997 - 27 sierpień 1998 - 590 dni jako manager
• 78 meczów / 30 wygranych / 22 remisy / 26 przegranych / 38,46 % wygranych meczów

• Ważniejsi zawodnicy pozyskani przez Dalglisha:
• Shay Given (Blackburn) - wolny transfer
• Temuri Ketsbaia (AEK Ateny) - wolny transfer
• Jon Dahl Tomasson (Heerenveen) £2,500,000
• Stuart Pearce (Nottingham Forest) - wolny transfer
• Alessandro Pistone (Inter Mediolan) - £4,500,000
• John Barnes (Liverpool) - wolny transfer
• Ian Rush (Leeds United) - wolny transfer
• Paul Dalglish (Liverpool) - wolny transfer
• Andreas Andersson (AC Milan) - £3,000,000
• Andy Griffin (Stoke City) - £1,500,000
• Gary Speed (Everton) - £5,500,000
• Stephen Glass (Aberdeen) - £650,000
• Nikos Dabizas (Olympiakos) - £2,000,000
• George Georgiadis (Panathanaikos) - £500,000
• Stephane Guivarc'h (Auxerre) - £3,500,000
• Laurent Charvet (Cannes) - £750,000
• Dietmar Hamann (Bayern Monachium) - £4,500,000
• Nolberto Solano (Boca Juniors) - £2,500,000
• Wszystkie wydane pieniądze na transfery przez Dalglisha - £33,300,000

• Ważniejsi zawodnicy sprzedani przez Dalglisha:
• Paul Kitson (West Ham) - £2,300,000
• Lee Clark (Sunderland) - £2,500,000
• Robbie Elliott (Boston) - £3,500,000
• David Ginola (Tottenham) - £2,000,000
• Les Ferdinand (Tottenham) - £6,000,000
• Peter Beardsley (Boston) - £450,000
• Tino Asprilla (Parma) - £6,000,000
• John Beresford (Southampton) - £1,500,000
• Ian Rush (Wrexham) - wolny transfer
• Jon Dahl Tomasson (Feyenoord) - £2,500,000
• Darren Peacock (Blackburn) - £100,000
• Shaka Hislop (West Ham) - wolny transfer
• Pavel Srnicek (Banik Ostrawa) - wolny transfer
• Wszystkie uzyskane pieniądze za transfery Dalglisha - £27,150,000